Kaybetmek çok yönlü bir yitirimdir. Her kayıp ezintili bir çentik atar gönül ağacına ve bellek dağarcığına çeşitli ipler bağlar. Bazı insanlar bu izlerden kendilerini alamazlar. Ellerinde olan şeylerin de gidip kaybolmasında karşı endişeler yaşarlar. Koruyucu telaş tepkisel reflekse dönüşür. Yaşam kalitesi yerini ıstıraba bırakır.
Oysa insanı çepeçevre saran duygu ve düşünceleri doğuran her değişim ve dönüşümün işlevsel argümanı, içsel olgunlaşmanın yapı taşıdır. Bu binayı sağlam olarak ayakta tutacak olan şey, ne olursa olsun başkalaşarak kaybolmayan hayat donelerinin farkına varmak ve onların saçtığı ışıklardan faydalanmaktır.
Murat Safitürk
